χαριτώνω

χαριτῶ, -όω, Ν ΜΑ [χάρις, -ιτος]

(το θηλ. τής μτχ. παθ. παρακμ.) η κεχαριτωμένη

(ως προσωνυμία τής Θεοτόκου) αυτή που είναι γεμάτη από θεία χάρη («χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία», ΚΔ)

νεοελλ.

1. (η μτχ. παθ. παρακμ.) χαριτωμένος, -η, -ο

α) αυτός που είναι γεμάτος χάρη, θελκτικός, όμορφος («χαριτωμένο κορίτσι»)

β) κομψός και ευφυής («χαριτωμένο αστείο»)

2. (το θηλ. τής μτχ. παθ. παρακμ. ως ουσ.) οι χαριτωμένες

(λαογρ.) προσωνυμία τών νεράιδων σε ορισμένα μέρη

μσν.-αρχ.

1. δείχνω εύνοια σε κάποιον

2. χαρίτοποιῶ*.